Zwarte met een wit hart

Op het einde van de zomer kreeg ik niet alleen deel 2 en 3 van de Millenniumtrilogie van mijn collega's (en die zijn ondertussen al een tijdje verslonden), maar ook "De zwarte met het witte hart" van Arthur Japin.

Het duurde wat langer vooraleer ik mij hier doorgeworsteld had. En ik ben er nog steeds niet uit of het nu komt doordat dit boek kwam na de schitterende Millenniumtrilogie of omdat het gewoon mijn stijl niet was. Het klikte gewoon niet echt...

Verhaal: twee Afrikaanse prinsen - Kwasi en Kwame - krijgen hun opvoeding in Nederland en worden daarbij geconfronteerd met een samenleving die voor het eerst 'een zwarte' ziet. De ene prins probeert zich zo goed mogelijk aan te passen terwijl de andere er alles aan doet om zijn roots niet te vergeten. Dat is de - overigens op echte feiten gebaseerde - baseline van het verhaal, waar ook nog een stuk fictie bij verzonnen wordt om het dramatisch karakter nog wat te verhogen.

Ja, op sommige momenten leef je echt mee met de hoofdpersonages en zie je de strijd van het al dan niet willen integreren duidelijk...maar echt beklijven - zoals in zovele besprekingen van dit boek staat - doet het nooit. Diezelfde besprekingen geven aan dat het doet nadenken over 'de rol van Europa en Nederland in de kolonies' en over onze geschiedenis...maar eerlijk gezegd vind ik het verhaal van 'prinsjes worden van hun roots losgerukt' helemaal niet confronterend. Of is het iets typisch Nederlands? Wij als Belgen kunnen anders wel andere verhalen neerpennen over ons koloniaal verleden...

Het was zeker niet onaangenaam om lezen, maar een 'klassieker' is het voor mij persoonlijk niet. Op naar het volgende boek dan maar...al begonnen in "Stad der dieven" - gekocht op boekenbeurs - en na een week al 250 pag ver. Dit is dus wel een boek dat de verwachtingen inlost...