Stad der Dieven

Sint-Petersburg speelt wat door mijn hoofd de laatste tijd. Niet alleen vanwege mijn bezoek aan de Hermitage Amsterdam twee weken geleden, maar ook door het boek dat ik net beëindigd heb: "Stad der Dieven" van David Benioff.

Na Japin waagde ik mij dus aan een Amerikaans scenarioschrijver die nog geen grote titels op de markt gebracht heeft. In tegenstelling tot Japin was dit wel helemaal mijn stijl, met heel veel plezier het boek gelezen. Een 'grote naam' staat in het vervolg dus niet gelijk met 'goed boek' wat mij betreft. En waarom denk ik aan Sint-Petersburg? Het verhaal speelt er zich af...

Storyline: twee hoofdpersonages komen door het lot bij elkaar terecht en krijgen een opdracht. Verzamel een dozijn eieren. Lijkt gemakkelijk maar is het niet in het hermetisch afgesloten Sint-Petersburg - aka Piter - want we zitten in de periode van de Tweede Wereldoorlog en de belegering van Sint-Petersburg door de nazi's. Eten is (bijna) niet meer verkrijgbaar, laat staan een dozijn eieren.
Zo komen Lev en Kolja van het ene 'avontuur' in het andere terecht. Avontuur tussen aanhalingstekens want het is telkens nooit de bedoeling dat ze in die avonturen terechtkomen natuurlijk. Een 'rollercoaster' dat in de pers verkocht wordt als een 'coming of age-story'. Niet te veel belang aan hechten want hoge verwachtingen scheppen desillusies, maar het is wel een heel sterk verhaal. Het is ook allemaal heel erg visueel, en dat zal wel komen door het feit dat Benioff een scenarioschrijver is maar daarom is het niet minder sterk.

Wat mij zal bijblijven: de beschrijvingen van ontberingen, koude en onmenselijke handelingen. Met de winterprik die we hier achter de rug hebben had ik af en toe het vage gevoel te begrijpen wat de koude moet betekend hebben in tijden van oorlog...om op hetzelfde moment te beseffen dat ik hier met het prikje van Koning Winter helemaal niet kan beseffen hoe verschrikkelijk de situatie toen was.

Als proevertje een stukje over de tocht die ze samen met partizanen ondernemen:

De volgende boom die ik als tussenstation had uitgekozen, leek onmogelijk ver weg, het silhouet van een den die hoog boven zijn broeders uitstak, een zwijgende wachter, ouder dan de rest. Terwijl ik liep te hijgen, dronk Kolja thee uit zijn veldfles, als een natuurliefhebber die een nachtelijke wandeling maakt. Legerrantsoenen waren veel rianter dan burgerrantsoenen - dat was de reden die ik had bedacht voor zijn ongelooflijke energie, waarbij ik gemakshalve even vergat dat we de afgelopen dagen precies hetzelfde hadden gegeten.