Boekenstokje

Het is ondertussen meer dan een maand geleden dat ik van Kim een stokje kreeg, een boekenstokje... Dus geen oude foto's deze keer, wel een opdracht ivm mijn leescapaciteiten. :) Toen ik merkte dat zij het stokje kreeg, heb ik meteen spontaan gesolliciteerd...én gekregen! Reden was op dat moment voor de hand liggend: had net een boek uit...

Maar laat ons beginnen bij het begin: het is de bedoeling dat ik het boek dat ik lees neem op pagina 123 en daar na vijf zinnen de volgende vijf zinnen hier neerpen. Maar hier stelt zich dus een probleem: het boek "De herfst van de patriarch" geschreven door Gabriel García Márquez kent alleen maar zinnen die pagina's lang verdergaan... Concreet betekent dit dat de vijfde zin van pagina 123 eigenlijk maar begint op pagina 133 (!). Dus uitzonderlijk neem ik de eerste zin die begint op pagina 123...

"De talloze strenge officiële pogingen om het openlijke gerucht dat de matriarch van het vaderland levend lag te verrotten de kop in te drukken waren tevergeefs geweest, ze verspreidden zelfverzonnen medische bulletins, maar de mensen die ze overbrachten erkenden zelf dat het waar was wat ze zelf ontkenden, namelijk dat de rookwolken van het bederf in de slaapkamer van de stervende zo dik waren dat ze zelfs de leprozen de schrik op het lijf gejaad hadden, ze zeiden dat er koeien geslacht werden om haar in hun warme bloed te baden, dat er lakens naar buiten gebracht werden die doordrenkt waren van een changeant-kleurige materie die uit haar wonden stroomde en hoe vaak ze ze ook wasten, het lukte niet om ze hun oorspronkelijke kleur terug te geven, dat niemand hem meer in de stallen gezien had bij het melken of in de kamers van de concubines waar ze hem zelfs in de slechtste tijden altijd gezien hadden bij het aanbreken van de dag, de aartsbisschop primaat in eigen persoon had zich aangeboden om de stervende de laatste sacramenten toe te dienen maar híj had hem de deur uitgezet, niemand ligt op sterven, pater, u moet die geruchten niet geloven, zei hij tegen hem, hij deelde zijn eten met zijn moeder, ze aten van hetzelfde bord met dezelfde lepel ondanks de stank als in een pestlijders ziekenhuis die je in de kamer inademde, voordat hij haar instopte waste hij haar met de zeep met het dankbare hondje erop terwijl zijn hart bijna stilstond van medelijden met de instructies die zij hem met haar laatste restje stem gaf voor de verzorging van de dieren na haar dood, ze mochten de pauwen hun veren niet uittrekken om er hoeden van te maken, nee moeder, zei hij, en hij wreef haar hele lichaam met creoline in, ze mogen de vogels niet dwingen om op feestjes te zingen, nee moeder, en hij wikkelde haar in haar slaap-laken, ze moeten de kippen van hun nest halen als het onweert anders broeden ze basilisken uit, ja moeder, ga maar rustig slapen, hij kuste haar op haar voorhoofd, hij sliep de laatste paar uren op zijn buik op de grond naast het bed, overgeleverd aan de dwaalwegen van zijn droom, overgeleverd aan de eindeloze deliriums die steeds helderder werden naarmate ze dichter bij de dood kwamen, terwijl hij van de woede die hij avond aan avond opgekropt had de ontzaglijke woede leerde verdragen van de maandag van de smart waarop hij wakker werd door de verschrikkelijke stilte in de wereld bij het aanbreken van de dag en dat kwam omdat zijn moeder van mijn leven Bendición Alvarado zojuist de laatste adem uitgeblazen had, ..."

En dan gaat de zin nog een pagina verder... Subliem!!! Enkel en alleen om de dood van de moeder van de patriarch aan te kondigen, wat een stijl! Inhoudelijk gaat het over de laatste jaren van 'de patriarch' - in dit geval een stijlicoon voor de Latijns-Amerikaanse dictator - en laat dat nu net een topic zijn die ik interessant vind (non-fictie maar nu dus ook in de fictie).

Heb bijzonder genoten van dit boek en ik kijk al uit naar het volgende dat ik van Márquez mag lezen (ik heb hier nog "Ontvoeringsbericht" liggen). Je moet er echt wel je hoofd bij houden want zinnen van drie pagina's zijn geen uitzondering, en dan is het niet altijd even gemakkelijk volgen. Maar het gevolg is wel dat je volledig meegesleept wordt door het verhaal...lezend op de trein heb ik mij meermaals moeten spoeden om nog op tijd uit de trein te springen terwijl ik dit aan het lezen was. Zalig met andere woorden...

Ondertussen al in een volgend boek bezig: "Hoe word ik wereldreiziger". Kwestie van een beetje voorbereid naar Bolivia te vertrekken. (I know, naar Bolivia gaan is niet écht een 'wereldreis' maar voor mij toch wel een beetje en het kan geen kwaad) :)

Ik geef mijn boekenstokje door aan Tineke (benieuwd wat zij aan het lezen is aan de andere kant van de wereld), Evelien (in de hoop dat ze haar blog nieuw leven inblaast) en Sofie!