Vrouwen en politiek

Vrouwen hebben het nog steeds niet gemakkelijk in onze maatschappij, denk ik zo maar eventjes aan het verschil in loon en de reden waarom we in deze 21e eeuw nog steeds een Equal Pay Day hebben. Laat staan dat het in de politiek gemakkelijk zou zijn voor vrouwen...of mag ik even politiek incorrect zijn en stellen dat vrouwen net als mannen fouten maken en daar evengoed op afgerekend mogen worden zonder dat het daarom geslachtsgebonden hoeft te zijn?

Zondag was het opnieuw zo'n dag waarop vrouwen in politiek het moeilijk hadden.
Vooreerst in eigen land: Marianne Thyssen, de nieuwe voorzitter van CD&V, kwam sterk uit de hoek op de gezinsdag in Plopsaland. "De toekomst van België is bedreigd indien de volgende ronde van de staatshervorming er niet komt" vormde de basis...de solidariteit stond even op losse schroeven. De volgende dag moest Marianne al wat gas terugnemen: neen, dit was geen provocatie maar eerder een aansporen om rond de tafel te zitten voor echte gesprekken. Tiens, was de grootste verdienste van de afgelopen twaalf (!) maanden politieke crisis dan niet dat de Franstaligen bereid waren om te praten? Dat is toch wat CD&V-notabelen ons wisten te vertellen om de door hen uitgelokte crisis te rechtvaardigen: voor het eerst willen de Franstaligen praten! Wat is het nu? Willen ze praten of niet?
Wat ik er van hoor, is dat de Franstaligen het wel degelijk over de inhoud willen hebben...maar dat een premier als Yves Leterme daar gewoon niet toe komt. Joëlle Milquet (nog een vrouw!) vond het vorige week jammer vast te stellen dat "over BHV nog geen 24 uur inhoudelijk gepraat is"... Bij Yves gaat het meer over menu's, werkwijzes en procedures dan over inhoud. Het wordt nochtans dringend tijd... Dus beste tsjeven: doe er zelf iets aan en start de gesprekken ipv met dreigende campagnetaal naar buiten te komen. Meteen de reden - en ik kan heel goed geloven dat ze op het CD&V-hoofdkwartier er zelf een beetje van schrokken - waarom de pers terecht vrij negatief was over dit sterk staaltje van campagnepraat. En inderdaad Marianne: als er op 15 juli niets op tafel ligt zal de publieke opinie radicaliseren, maar het zal dan wel dankzij het gebrek aan competentie zijn van de politici die nu rond de tafel zitten.

Een vrouw van een geheel ander kaliber (from my point of view): Hillary Clinton. Zondag bereikte ons het bericht dat ze officieel de race naar het Witte Huis opgeeft. Daarbij riep ze op om Barack Obama te steunen als de Democratische presidentskandidaat. Heel sterk hoe ze na zo'n strijd overtuigend en oprecht haar grootste rivaal de nodige steun toezegt.
In haar 'endorsement speech' - waar je hieronder een stukje van ziet - maakt ze meteen duidelijk dat ze wel blijft verdergaan met de strijd voor gelijke rechten (man/vrouw - hetero/holebi - ...) en dat ze blijft gaan voor een sociaal zekerheidsstelsel. Meteen voor mij het teken dat in de geheime gesprekken die Obama en Clinton vorige week hadden beloftes gemaakt zijn: het droomticket Obama-Clinton is in de maak (zie ook speech van Obama die alvast aangeeft dat Hillary onmisbaar zal zijn tijdens de campagne).
Heeft ze de strijd verloren omdat ze een vrouw is? Neen. Obama kon meer mensen enthousiasmeren, Hillary maakte enkele fouten in haar campagne (Iowa binnenhalen was cruciaal) en ze sleurt nu eenmaal een verleden mee dat ze positief probeerde gebruiken (ze was de kandidaat met de ervaring) maar ook negatieve kanten bevatte (mislukken van het sociaal zekerheidsstelsel dat ze toen al wilde opstellen bv). Ja. Want Hillary moest meer verantwoording afleggen over het gegeven of ze wel het hoofd van het leger zou kunnen zijn, moest zich ook meer bewijzen inhoudelijk (iets waar Obama nog niet echt in uitblinkt) en wordt nog steeds gezien als 'de vrouw van...'. Maar mocht Barack verloren hebben, dan hadden we hier waarschijnlijk even goed een blog kunnen schrijven over waarom Afro-Amerikanen het zo moeilijk hebben in politiek.



Marianne, Joëlle en Hillary. Drie vrouwen die in de media al hard aangepakt zijn...omdat ze vrouw zijn? Ja en neen... Mijn punt is: laat ons daar nu toch niet op fixeren en werk maken van gelijke kansen voor iedereen, ongeacht geslacht, kleur, sexuele voorkeur, handicap,...
Het zal nog lang duren vooraleer het zo ver is, maar gebruik het alvast niet als excuus om het eigen falen achter te verstoppen. Marianne, Joëlle en Hillary hebben het alvast (nog?) niet gedaan...goede voorbeelden dus!