Foto's Bolivië!

Eindelijk zijn ze ergens online terug te vinden...een fijne selectie foto's uit een bende van 581! De facebookgebruikers hebben het al lang gemerkt dat ze er zijn, voor de niet-facebookgebruikers: volg onderstaande links (het is een foto-album op facebook maar je hoeft geen profiel te hebben om de foto's te kunnen bekijken).

Bolivia (1): Miami - Sucre - Cochabamba
Bolivia (2): Samaipata - La Higuera - Sucre
Bolivia (3): Potosí - Uyuni

Will en Grace

Will is ondertussen terug en went al een beetje aan de westerse mentaliteit, Grace is nog steeds lustig op stap door Latijns-Amerika en zit nu in Argentinië. Tineke en ik hebben vaak gelachen dat we wat weg hadden van Will en Grace, zo met onze avonturen in Bolivië. We hebben heel veel plezier gehad, hebben vaak heel verwonderd gestaan :) en hebben een trip gemaakt die we ons nog lang zullen herinneren. Dank je wel Tineke om mij zo op sleeptouw te nemen!! Het was en is nog steeds de max!!

Hieronder de foto's die we van onszelf namen doorheen de trip...je ziet mijn baard zo groeien. ;)

Eerste foto samen - dag 1 in La Paz Maanvallei
Helemaal klaar om in de mijn van Potosí af te dalen
Salar de Uyuni
Laguna Verde (valt het op dat het daar koud was?)

Er was veel vraag naar de foto van de bebaarde Christophe, er werd vanuit Bolivië zelfs een rondvraag georganiseerd en belofte maakt schuld...dus bij deze de laatste foto die van mij - samen met de mama - getrokken werd mét baard. Enjoy... :)

Airport

Ondertussen al een week opnieuw in Belgenland - met de nodige problemen om opnieuw aan de train train quotidien aan te passen - maar toch moet ik nog even het verhaal kwijt over de terugreis.

Ja, die terugreis verliep goed...het is te zeggen zoals gepland. En daar zijn we sinds de heenreis richting La Paz al ferm tevreden mee. :) Op tijd wakker vorige week zaterdag zodat ik op tijd in de luchthaven van La Paz stond...daar lang moeten aanschuiven maar goed, dat neemt een mens er nog bij. Nog fijn even langs de tax free shop, een fles Boliviaanse wijn kopen om nog in het pakket van de winnaar van de fotowedstrijd te steken en we waren helemaal klaar om te vertrekken.

De merde is natuurlijk dat ik weer via Miami moest. En of je nu in transit bent naar een andere luchthaven of in de VS blijft plakken: iedereen gelijk voor de wet. Dat wil zeggen dat iedereen dus het nodige papierwerk moet invullen, moet aanschuiven, bagage moet afhalen, die weer moet inchecken, door de douane moet,... Hm, dat allemaal op anderhalf uur tijd? Ik had er zo mijn twijfels bij. Bij het toekomen aan de eerste rij van wachtenden had ik het al door: dit zou nooit op tijd lukken. Massa's volk en aangezien het veiligheidspersoneel hun taak serieus neemt duurde het lang vooraleer je een stapje dichter kwam. :( Gelukkig werd er ook wat flexibiliteit getoond: ik mocht in de rij van 'US Domestics' aanschuiven...wat dan weer een bijzonder zure reactie van een echte Amerikaan achter mij losweekte, maar daar hadden we even geen aandacht voor.
Nog twintig minuten om alle andere hindernissen te nemen...wachten op bagage maar die kwam nog vrij snel. Terug die bagage inchecken, hup naar de douane!

Daar begon de miserie natuurlijk want wat zat er nog in mijn handbagage dat daar niet mocht inzitten (en ik volledig uit het oog verloren had)? Die fles wijn natuurlijk. Twee opties: inchecken bij mijn bagage of achterlaten. Tja, met nog tien minuten te gaan om aan mijn gate te verschijnen vooraleer die definitief sloot waren de opties natuurlijk bijzonder beperkt. Maar niet zonder - ik stond onder druk en was gehaast - eerst nog eens moeilijk te doen en te vragen waarom. Vanwaar ik kwam? La Paz. "Well, that's not a US-airport" Je meent het... "What do you expect? That we have the same rules for all the airports worldwide?!" Dat laatste was er voor mij nu net iets over...die arrogantie...dus riep ik maar terug dat dat wel eens handig zou zijn ja, dat iedereen eens gelijke regeltjes zou hebben (ik was mijn mini-tandpastatube ook al verloren in La Paz)!
Volgend scenario: twee bonken van kerels die achter mij staan met de vraag "is there a problem, sir?!". Och ja, dat had ik nog net nodig...een fijne discussie. Heb er hen toch even fijntjes op gewezen dat ze dit op voorhand zouden kunnen communiceren of mensen er zouden kunnen op wijzen want dat ik nu een aankoop gedaan had waar ik bijzonder weinig plezier zou aan beleven. Bref, nog eens goed gevloekt, in het Nederlands gezegd dat het daar allemaal oenen zijn (en in het Engels "enjoy the wine!") en beginnen lopen. Gelukkig had ik het vliegtuig nog, én mijn connectie in Londen (ook al geen gemakkelijke opdracht want ook daar maar anderhalf uur tijd en van terminal wisselen in Heathrow is niet zo evident) waardoor ik op zondagnamiddag geheel en al veilig terug in Eeklo was (foto volgt...want dat is ook de foto met de baard :)).

Een lang verhaal om mij dus te excuseren bij Bart voor het feit dat er geen wijn in het pakket zit voor de winnaar van de fotowedstrijd "Mooiste zonsondergang III", maar wel vele andere leuke dingen! We zullen spoedig eens moeten afspreken. :)
Zoals het bij echte winnaars hoort, komt hier nog eens de foto die de concurrentie het nakijken gaf. Toch bedankt aan iedereen die deelnam aan de wedstrijd!Dat ik op maandagavond na een hele dag slapen 's avonds keek naar "Airport" op één...het moet een vorm van zelfpijniging zijn. :)

Orgie-na?

Welke perverse geest heeft in godsnaam onderstaand reclamefilmpje voor Orangina bedacht?! Het is er gewoon over... En ik die Orangina altijd met lieve kindjes associeerde (over kindjes gesproken, maar dat is voor een andere blogbijdrage)! Dan nog met de slogan "Naturally juicy"...jongens toch...

Back in Belgium

Een kort bericht om te zeggen:
* dat ik terug in België ben!
* dat het geen haar gescheeld heeft of ik zat weer ergens vast (een uur en een half overstaptijd in Miami en Londen is echt niet overdreven veel)
* dat bij deze Bart officieel de fotowedstrijd "Mooiste zonsondergang III" gewonnen heeft!
* dat aanvullingen met foto's van de reis naar Bolivië deze week ergens zal geschieden
* dat een foto van ikzelf met baard binnenkort zal gepubliceerd worden (de baard is ondertussen alweer verleden tijd)

¡Uyuni - La Paz! *Endgame Bolivia*

Slapen op 4300m: koud. Ontbijten op 5000m: koud. De zoutvlakte van Uyuni, groene en rode lagunes en vele flamingo's: bijzonder hartverwarmend mooi (jammer genoeg niet teenverwarmend)...

Een tijdje geleden dat hier enige communicatie verscheen maar dat kwam simpelweg door het gegeven dat we drie dagen op tour geweest zijn. Maandag met de bus van Potosí naar Uyuni - helemaal in het zuidwesten van Bolivië. Eerlijk gezegd een busrit te veel naar onze zin: zes uur overdag op een bus...pf, het was een beetje lastig. En Uyuni bood al hetzelfde triestig uiterlijk als Potosí... Na de keuze van de slaapplaats - een hostal met een benzinegeurtje :) - en het vinden van een driedaagse bood de lokale pizzeria gelukkig warmte (want ook in Uyuni is het bijzonder koud) en troost.

Op dinsdag vertrok ons driedaags 'georganiseerd avontuur' - itt ons avontuur van eigen makelij vorige week - richting Salar de Uyuni of de zoutvlakte van Uyuni. Het wordt omschreven als het hoogtepunt van een reis aan Bolivië en ik kan het alleen maar beamen. Al hebben Tineke en ik wel heel veel bijzondere momenten meegemaakt in die goede twee weken dat we samen op stap waren...maar het uitzicht van die immense zoutvlakte is gewoon schitterend. Aan de andere kant valt het ook moeilijk te vergelijken met een zonsondergang in de buurt van Pucará of afdalen in de mijn van Potosí...

Alleszins, veel kilometers achter de rug die drie dagen en prachtige dingen gezien. En samen met Karima, Rodrigo, Alice en Vincent - ons Spaans-Frans allegaartje waar we mee op stap waren - ook voldoende kou gehad op die grote hoogtes. Het is een prijs die we met plezier betaalden.

En gisteren was het dan zover: het einde voor het samen reizen van Tineke en ik. We zijn allebei heel flink geweest en hebben niet geweend. :) Al was het natuurlijk wel vervelend: Tineke moet opnieuw alleen verderreizen en dat zal toch wel wat wennen zijn, en ik zou dolgraag nog meegegaan zijn tot in Argentinië (opmerkelijk hoe snel het backpackersreizen went!!)...maar goed, er zijn een paar collega's die mij terug verwachten maandag. ;)

Dus ik die bus-cama op en Tineke alleen in Uyuni...maar ze mag eigenlijk van geluk spreken. De nachtrit van Uyuni naar La Paz was namelijk een hel! Even had ik zoiets van "ik reis zonder Tine en al het ongeluk valt hier weer op mijn hoofd" maar dat bleek later ongegrond... Maar op de bus zelf kon ik mij toch moeilijk van die gedachte ontdoen. Om te beginnen was het geen echte bus-cama zoals we die al genomen hadden in Bolivië...de ruimte was veel beperkter. In return kregen we wel eten (had natuurlijk al iets binnengespeeld - gelukkig maar want het was niet al te vet) en een deken...en in mijn geval ook een Spanjaard die maar al te graag over zichzelf vertelde... Moest het dan nog interessant zijn maar de financiële fusies van multinationals begeleid door KPMG, laat dat nu net niet mijn favoriete gespreksonderwerp zijn. Bref, ik heb hem snel duidelijk gemaakt dat de conversatie niet te lang zou duren (ik heb dat geleerd van Tineke :)). De bus was koud - later ontdekte ik dat het raam achter mij open stond! - en ik zat ook naast het toilet gepositioneerd. :( Al bleek dat later een geweldige meevaller te zijn.
Buiten al het bovenstaande was er ook nog eens de weg: ik heb nog geen enkele rit met zoveel putten meegemaakt. Correctie...ik heb op heel de Bolivië-reis niet zoveel putten meegemaakt! Slapen was dus echt geen mogelijkheid...wat ik dus puur toeristenbedrog vind want er zijn twee soorten bussen die je kan nemen: het normaal transport en de toeristenbus (cama dus waar ik voor opteerde aangezien mijn nachtrust toch wel wat heilig is). Maar wat is het verschil? Door de slechte baan slaap je toch op geen van de twee! Vandaar deze nieuwe slogans voor de busmaatschappijen in Uyuni: normaal transport is 'awake' en toeristentransport is gewoon 'comfortably awake'. Bref, eens voorbij halfweg werd het allemaal veel beter, maar tegen dan zat ik achteraan...

Mijn rit startte op stoel nummer negen, net naast het toilet. Bleek daar een Duits meisje veel tijd door te brengen en dus helemaal ziek te zijn. Je moet ook weten dat er tussen de passagiers en de chauffeur geen contact mogelijk was...waardoor een stop vragen geen mogelijkheid was. Ben daar dan maar gezellig een conversatie mee begonnen en zo gebeurde het dat ik na de pauze om 2u30 veranderde van stoel zodat zij meer vooraan kon zitten...en ik in de sauna vanachter zat. De Duitse familie was mij echter bijzonder dankbaar...en zo komt het dat ik mijn laatste nacht in La Paz bij die familie doorbreng - zij wonen in La Paz en hadden een familie-uitstap naar Uyuni - en morgenochtend door de papa afgezet word aan de luchthaven! Haha, geen hostal en geen moeilijkheden met gewekt worden of een taxi vinden...er rust dan toch geen vloek op het reizen zonder Tineke. :)

Nu in het centrum, genieten van mijn laatste indrukken van La Paz en Bolivië, genieten van die laatste Boliviaanse zonnestralen, genieten van het tekort aan zuurstof vanwege de hoogte...maar evenzeer beseffend dat dit 'the endgame' is van mijn Bolivië-reis, dat ik straks (dat hoop ik toch!) terugvlieg richting België. Met kapotte lippen, een zongebruind gezicht en een baard van drie weken (ik zet het er maar alvast bij zodat de mama en de papa niet te hard schrikken zondag :))...

ONDERTUSSEN IS ER EEN GELIJKSTAND IN DE FOTOWEDSTRIJD!!! WIE NOG NIET GESTEMD HEEFT, GELIEVE DAT TOCH NOG TE DOEN?! :) (klik hier)

¡Potosi!

Na Sucre ging het gisteren richting Potosi, de zeer bekende mijnstad van Bolivia...en dat was meteen ook de eerste indruk die we kregen: grijs, grauw, kleurloos, lusteloos zelfs. Gecombineerd met de kou en de off-day voor beiden - niet verwonderlijk na onze hectische avonturen van de afgelopen week - hoeft het dan ook niet te verwonderen dat we om 9u in ons bed zaten. :) (die 9u was overigens geen uitzondering...we hebben al vroeger ons bed opgezocht...)

Vandaag schijnt de zon en lijkt Potosi ons al veel meer te bieden...maar na het bezoek aan Sucre blijft het toch allemaal beetje saai dus goed dat we richting Uyuni vertrekken morgen.
Deze voormiddag brachten we overigens een bezoek aan de beroemde zilvermijn! Met de helm op daalden we af in de mijn waar tot op vandaag mijnwerkers tegen erbarmelijke omstandigheden zilver en andere mineralen boven de grond halen...

De fotowedstrijd loopt nog steeds! Keep on voting! :)

Buitenaards

A hostal in Samaipata: 65 bolivianos. Taxi from Samaipata to Vallegrande: 100 bolivianos. The look on the guy's face of the hostal in Sucre when we tell him we come from Serrano: priceless...

Maar goed, laat ons beginnen bij het begin...mannekes, mannekes, hebben wij hier er een klein weekje van memorabele momenten op zitten, voornamelijk in transport maar evenzeer daarbuiten. :)

Na ons afscheid van de familie Carvallo in Cochabamba ging het met de 'bus cama' - dat is een nachtbus waar het zalig op slapen is want brede zetels en je kan de zetel ook helemaal plat leggen - richting Santa Cruz. Daar is het tropisch heet...en dat gaat blijkbaar samen met tropische regenbuien. Na een korte poging om het centrum te bereiken besloten we maar meteen door te reizen naar Samaipata. Verschillende manieren om dat te doen: met de bus, met de microbus of met de taxistop. Taxistop is eigenlijk heel simpel: er gaat een taxi naar de plaats die je wil en dan is het wachten tot er vier man gevonden is, dan pas vertrekt ie. Hadden wij geluk, ze zochten nog twee man om te vertrekken...

Met een Boliviaanse schone vooraan, een niet-zo-fris-gewassen-al-zag-ie-er-volgens-Tineke-wel-zo-uit-maar-zij-zat-er-dan-ook-niet-naast-Boliviaan en 'dos gringos' vertrok de chauffeur/wegpiraat met de latinomuziek vollen bak richting Samaipata. Volgende verkeersregels waren daarbij van toepassing voor de chauffeur:
* de borsten van de Boliviaanse schone zijn veel interessanter dan de route die hij al kent.
* de diepte van de ravijn net naast de auto kan en mag geen invloed hebben op de snelheid van het voertuig.
* toeteren doe je in volgende gevallen: als je denkt iemand te herkennen, als die persoon ook werkelijk de persoon is die je kent, als de auto voor jou niet snel genoeg aan het rijden is, als er mensen op de baan lopen waardoor je misschien wel eens snelheid zou moeten minderen, als je als eerste de baan op wil die duidelijk niet geschikt is voor twee auto's en de tegenligger toch nog een poging zou doen om er als eerste op te rijden.
* bij wegenwerken is het geen verplichting te luisteren naar de mannen die het verkeer proberen regelen...rode vlaggen betekenen gewoon dat je niet de gewone baan neemt maar OP de werken gaat rijden.
* vluchtheuvels - ja, die kennen ze hier ook - liggen OP de weg, je ontwijkt die het best door even NAAST de baan te gaan rijden. Op die manier steek je overigens die slakken net voor jou voorbij.
Genoeg redenen eigenlijk om de ogen even te sluiten maar het uitzicht zorgde voor schitterende compensatie...gewoonweg niet te beschrijven hoe mooi het hart van Bolivia is!

Wel veilig aangekomen in Samaipata en daar een geweldige hostal gevonden. Twee nachten gebleven en op woensdag deden we een uitstap naar El Fuerte, een schitterend overblijfsel uit de periode van de Inca's (foto's ooit wel eens op deze blog of die van Tineke).
Dit was echter ook de regio van Vallegrande, La Higuera en...la ruta del Che!Dat moest ik dus gezien hebben... Navraag leerde ons dat de prijs bij operators nogal hoog lag en dat we daar bovendien te veel tijd mee zouden verliezen (ah ja, nog Sucre, Potosi en Uyuni op het programma!). Dus gingen we dit zelf wel even oplossen. :) Hup die taxi in richting Vallegrande! Vandaar hoopten we een bus te kunnen regelen naar Sucre (opnieuw een nachtbus zoals we ondertussen al twee keer gedaan hadden - je kan toch geweldig slapen en het spaart je veel tijd).

Geen wegpiraat van deze keer...en het ging vlot naar Vallegrande. Maar toen begon het moeilijk te worden. Een bus naar Sucre? Die passeert hier niet vandaag, en morgen eigenlijk ook niet... :( Vooraleer we dit allemaal kunnen laten bezinken worden de twee toeristen natuurlijk aangesproken of ze naar La Higuera willen, de plek waar 'el Che' vermoord werd. Natuurlijk! Prijsje afspreken en hup die auto in...hoe het later verder moet dat zien we nog wel.
Met zes vertrokken maar na een kwartiertje bleven we alleen over met onze chauffeur die een kettingroker bleek te zijn en ondertussen de zak coca-bladeren bovenhaalde...samen met een verdacht zakje wit poeder. Toch maar even checken..."es cocaine?" Neen hoor, gewoon krijt (!) om het effect van coca te versterken. Onze gammele bak ging niet sneller dan 35km/uur en dat op een route die eigenlijk gemaakt is voor jeeps...maar ach, we zijn er toch geraakt!

La Higuera bezoeken was echt memorabel...er staan niet meer dan 20 woningen en voor de rest is het een god-vergeten-gat, maar het is wel de plek waar meer dan veertig jaar geleden (1967) Che Guevara door de Boliviaanse troepen geexecuteerd werd. Het schooltje waar dit gebeurde staat er nog steeds...ongelooflijk immens om deze plek te bezoeken...

Met onze chauffeur keerden we toen terug maar terugkeren naar Vallegrande zagen we niet echt meer zitten...niet alleen vanwege de route maar ook maar een bus op zaterdag. :( Dus even checken bij onze chauffeur. Overnachten in Pucara - nog zo'n plek waar geen kat komt - was een mogelijkheid en vandaar hadden we morgen misschien een bus richting Sucre? Of we konden nog altijd met het LOKAAL transport naar Serrano...dat was al een heel stuk dichter bij Sucre en daar hadden we zeker meer kans op een bus. "Maar rijden die dan zo 's nachts (rit van 5 uur en om 18u00 is het hier donker)?" Ja hoor, geen probleem! We hadden wel even tijd om te pauzeren in Pucara - de bus kwam maar om 8 uur - dus gingen we vlug iets eten (lang leve sla, tomaten en een ei!). Onze maaltijd is nog niet goed binnen of de bewuste bus passeert ons al, dus vlug het restaurant uitlopen en die bus op! Detail: onze bus droeg de naam "Space" en was van de generatie 2006...eens je op de bus zat zou je dat laatste durven betwijfelen hebben. :) Met veel gerammel gingen we de prachtige ondergaande zon tegemoet (alweer een prachtig zicht waar je zelfs geen foto's kan van beginnen nemen!)...gelukkig was het snel donker, zo zie je niet hoe diep je kan vallen. :)

Midden de rit was het tijd voor pauze en stapte ik even uit: schitterend! Een vallei met ongelooflijke bergen en een brede rivier...dit alles enkel en alleen in het maanlicht, voor de rest niets. Bref (want mijn verhaal is al veel te lang), we geraakten ook veilig en wel in Serrano waar we bij "Misky Live" nog onderdak vonden. Do I need to say more? :) De kamertjes zagen er met de rode dekentjes een beetje vreemd uit maar we hadden geen ruit die uitgaf op straat dus hoefden we ons nergens zorgen over te maken. :)

De volgende morgen vroeg het bed uit voor onze volgende rit, nu naar Sucre! Geen "Space" van deze keer, maar wel een "Cosmo Vision" van de generatie 2007. Waar het verschil met de bus van vorige avond zat... :) Een al even hectische rit met lokaal transport bracht ons tegen de middag in Sucre, eindelijk! Na 1,5 dag reizen - en dat alleen om La Higuera te bezoeken - zaten we terug op schema. Maar het moet wel gezegd worden dat we met deze 'alternatieve route' dwars door het hart van Bolivia gereden zijn en plekken gezien hebben die we anders nooit zouden ontdekt hebben...schitterend! Het moet ook gezegd worden dat de gast van de hostal hier in Sucre heel raar opkeek toen we vertelden dat we van Serrano kwamen...zijn gezicht was gewoon hilarisch en het is duidelijk dat toeristen niet van die richting komen...nu ja, we weten zelf ook nog altijd niet goed hoe we daar terechtgekomen zijn. :)

Nu in Sucre: prachtige stad, maar meteen ook de meest Westerse die we hier al in Bolivia zagen. Meteen van de mogelijkheid gebruik gemaakt om naar de cinema te gaan, "Step Up" met Spaanse ondertitels en een witte poes met zwarte vlekken naast jou op de stoel...het is eens iets anders. :)

Excuses voor het veel te lang bericht en ik ben dan nog de helft vergeten, maar dat zullen jullie mij niet kwalijk nemen... :) Zoals jullie merken: hier alles dik in orde en vooral heel veel lachen!! En nu weer op meer veilige wegen, vanaf morgen Potosi en vanaf dinsdag Uyuni!
Vergeet niet te stemmen op de fotowedstrijd!

¡Cochabamba!

Het eerste bezoek aan La Paz viel dus reuze mee, vooral omdat ik dus helemaal geen problemen heb met de hoogteziekte blijkbaar. Uiteraard is het wat moeilijker ademen en sporten zou ik hier nu ook niet doen - niet dat ik dat anders doe :) - maar de vrees van echt ziek te zijn bleef dus uit.

Een bezoek aan het muziekinstrumenten- en ook het cocamuseum bracht ons heel wat nieuwe informatie. Zoals het feit dat coca geen drugs is! Cocaïne natuurlijk wel, maar de cocaplant niet... Maar in de "War on drugs" moeten de cocaplantages vernietigd worden - op vraag/eis van de VS maar dit staat ook zo opgenomen in het Verdrag van Geneve! Dat er ooit coca in een Franse wijn zat (met goedkeuring van de paus) en dat België deel uitmaakt van de "Legal Cocaine Club" (we produceren 111 kg per jaar!)...we gaan er even vlug over...
Vrijdagnamiddag bezochten we ook nog de 'maanvallei' net buiten La Paz...foto's zeggen hier meer dan woorden dus verwijs ik naar de blog van Tineke (of later hier op de blog of op facebook - ook voor andere foto's daar zien!)

Vrijdagnacht vertrokken we dan met de nachtbus naar Cochabamba om daar zaterdagmorgen opgehaald te worden door Diego, een vriend van Tineke. We verblijven ondertussen al twee dagen bij familie Carvallo en zijn hier echt goed ontvangen! In Cochabamba valt op zich niet veel te zien maar het is gewoon heel fijn om hier het dagelijks leven mee te maken.
Topic aan de tafel: het referendum dat vandaag in heel Bolivië gehouden werd. Kort komt het hier op neer: president Evo Morales wil vergaande hervormingen doorvoeren en heeft een nieuwe grondwet klaar, maar daar was heel wat protest tegen. Evo besliste toen maar een referendum te houden: haalde hij een meerderheid (Si Evo) dan werden de hervormingen doorgevoerd en werd van iedereen verwacht zich daar bij neer te leggen, haalde de oppositie een meerderheid (No Evo) dan werden er nieuwe verkiezingen uitgeschreven. De eerste resultaten laten horen dat Evo een meerderheid van 60% haalde maar nog lang niet alle stemmen zijn geteld...het wordt hier dus nog spannend. Want als Evo wint, wordt het gegarandeerd onrustig in de opstandige departementen Beni, Santa Cruz en Tarija - in het andere geval zouden ook andere departementen wel eens in opstand kunnen komen. In Boliviaanse termen betekent dat voornamelijk wegblokkades...beetje vervelend voor de twee Belgen op doorreis...

Vanwege het referendum bleven we vandaag een hele dag rustig in de tuin van familie Carvallo...met een heuse barbecue, een spelletje pingpong (sporten op deze hoogte - 2700m - is echt lastig!) en vooral veel spelen met (Super)Pipo, de 7 maand oude boxweiler - papa rottweiler en mama boxer - van de familie. Cochabamba is overigens een heel stuk warmer dan La Paz, gelukkig maar. Voor het eerst een hele dag zonder trui kunnen rondlopen...

Hier dus alles dik in orde! Nog even zien wat het referendum ons brengt, maar normaal gezien trekken we maandagnacht naar Santa Cruz om van daar uit Samaipata, Vallegrande, Sucre, Potosí en Uyuni te bezoeken (even hebben we er aan gedacht om de route om te draaien en nu eerst naar Uyuni te reizen, maar we blijven bij het oude plan).

Stemt er overigens niemand meer op de fotowedstrijd? Want op dit moment is het gelijkspel :)

Update: met 100% van de stemmen geteld is het resultaat van het referendum definitief, Evo kan zijn hervormingen doorzetten. Maar of iedereen zich hier zal bij neerleggen? Dat is een andere vraag...we zullen het snel genoeg merken als we dinsdag in Santa Cruz zijn!

¡La Paz!

Vierduizend meter hoger en 35 graden kouder dan gisteren, ik ben in La Paz!!!

Na dagen van minder aangenaam nieuws nu al het goede nieuws in een keer. Tineke teruggevonden, bagage terecht (die was dus echt sneller in La Paz dan ik!) en tot nu geen last van hoogteziekte. Geen last betekent dat je wel constant naar adem moet happen, maar geen echte hoofdpijn...enkel heel veel darmkrampen.
Eerste wandeling door de stad en eerste dutje hebben we al achter de rug...nu komt de echte verkenning. We zijn vertrokken!

VERGEET NIET TE STEMMEN OP DE FOTOWEDSTRIJD!

Miami is hot en cool

Miami is HOT! En daarmee heb ik het niet alleen over het weer. :) Maar dan toch voornamelijk...het moet hier vandaag tussen de 35 en 40 graden geweest zijn, ongelooflijk niet te schatten warm! En dan over dat ander 'hot': Miami loopt vol met mooie mensen. Maar echt, ik vraag me af in welk strafkamp ze de lelijke mensen hier steken. Dat ik vandaag te horen kreeg dat ik niet van Miami kan zijn omdat ik - en ik citeer - "too regular" ben, ik kon het alleen maar begrijpen. :) Voor het eerst lijkt een TV-serie de waarheid geen geweld aan te doen: al die mooie mensen in "CSI:Miami"? Dat is gewoon de waarheid!

Maar Miami is vooral ook COOL. Zo cool als het introfilmpje van bovenvernoemde TV-serie, maar dan nog beter. En dan ben ik nog niet eens downtown geweest, enkel op Miami Beach en de regio daarrond. De taxichauffeur moest heel hard lachen toen ik vroeg of er vandaag geen opnames waren van CSI...zou ook heel hard lachen als ze mij in Gent zouden vragen naar de opnames van "Flikken". Maar ik kon het maar proberen. ;)

Jullie merken het al, er zijn ergere plaatsen om terecht te komen zonder dat je het wil. Heb vandaag dan ook genoten van lekker lang uitslapen (in een echt bed! Dat was ook al een tijdje geleden :)), een uitgebreid en zeer lekker ontbijt op de kamer (stuur de rekening maar naar American Airlines), een wandeling in de shoppingstraat van Miami Beach (geweldige winkels), shoppen voor een strand-outfit (ah ja, geen zwembroek bij natuurlijk) en zwemmen in de Atlantische Oceaan! En vooral ook eten en terrasjes doen...

Binnen een goede drie uur vertrekt mijn vliegtuig en dan sta ik zes uur later EINDELIJK in La Paz...om dan pakweg twee uur later EINDELIJK Tineke terug te vinden. Nieuws over de bagage: die zou al in La Paz staan volgens de mensen van American Airlines hier in Miami. Dat ze helemaal niet veel inspanning moesten doen om dat te weten te komen verontrust me enigszins, we zullen dus nog wel zien...

Bericht aan de mama: wou deze middag (avond voor jullie) bellen vanop mijn kamer maar dat lukte niet...en beneden bellen lukte ook niet omdat ik mijn mastercard niet bij heb (cash betalen begrijpen ze blijkbaar niet in dit hotel). Sorry dus! Maar geen nood, alles in orde hier en ik ben al heel bruin... :) Wat een onverwachte bij-effecten allemaal...

Hopelijk is dit een van de laatste berichtjes...als jullie niets meer lezen dan loopt alles zoals gepland en heb ik Tineke teruggevonden en zijn we onderweg in Bolivia...al zal ik af en toe nog wel eens iets posten.
Vergeet ook niet te stemmen op de fotowedstrijd "Mooiste zonsondergang III"!!

Lost in Atlanta - dagje Miami

Surrealistisch...dat is het woord dat vandaag zeker van toepassing is. Het is nu kwart na twaalf en ik ben in - allemaal drie keer raden! - Miami... :(

Nochtans begon de dag goed: ik had een vlucht naar Atlanta waar ik op kon - op zich vind ik dat tegenwoordig al verbazingwekkend - en ik miste mijn vlucht niet naar Miami. Dat laatste was overigens moeilijker dan het lijkt want Atlanta blijkt dus een zeer complexe luchthaven te zijn, zelfs voor iemand met een vrij goede orientatie als ik. Dus moest ik twee keer door de 'security' wat in de VS altijd veel tijd kost... Maar goed, dat lukte dus nog mooi op tijd!
Had ik overigens al vermeld dat de vlucht Chicago-Atlanta 'first class' was? Fijn om eens mee te maken maar als ik mag kiezen dan had ik liever al in La Paz gezeten maar bon...

Deze avond was dan goed voor een portie nagelbijten - al bleef ik eigenlijk wel vrij rustig - en spanning. Ik stond op de 'standby' list wat betekent dat ik dus nog niet zeker was van mijn plaats. Mijn naam stond ook als eerste op de lijst, samen met tien anderen (waarom ik eerste stond? Wegens 'travel disruptions', een ander woord voor 'al veel te lang onderweg dienen duts dus steek hem snel op een vliegtuig'). Eerste mededeling van het personeel dat de afhandeling deed van deze vlucht: "we zitten met een overboeking dus als er vrijwilligers zijn om hier te blijven, die krijgen een mooie compensatie". *zucht* Dus ik naar die desk met de vraag of het nog uitmaakt dat ik daar zit want als ze al met een overboeking zitten...moest dus wachten want "moeilijk te zeggen hoe het verder allemaal verloopt". Vliegtuig nog met een half uur vertraging, iedereen stapt op...er zijn twee plaatsen vrij! Dat is als twee mensen die van een andere vlucht moeten komen er niet op tijd geraken. Jullie kunnen het al raden...ikzelf met de tweede op de 'standby list' staan IN het vliegtuig, klaar om naar die twee laatste plaatsen te gaan - om 11u38 en het vliegtuig moet vertrekken om 11u40 - als die andere twee mensen nog komen aangestormd... Die heel blij, en ik met het vooruitzicht van nog een dag later in La Paz aan te komen...

Zit nu op hotel, wel fijn, kan me dus eindelijk eens douchen :) en morgen zal ik dan eens naar Miami trekken? Mijn vlucht vertrekt pas om 11u10 's avonds dus heel veel tijd om hier iets leuks te doen. Deze keer ben ik zeker van mijn plaats (haha)...maar als ze morgen om vrijwilligers vragen wegens een overboeking... (grapje Tineke, als ze er mij morgen niet op laten blokkeer ik daar de boel!)

@ Tineke : hopelijk lees je dit nog voor je vertrekt naar de luchthaven op woensdagmorgen want ik zal er dus opnieuw niet zijn :( Donderdagmorgen ben ik er dan eindelijk! Twee dagen later dan gepland, met een tussenstop meer dan voorzien maar vooral met een valies vol frustraties over American Airlines!
@ Magteld : natuurlijk niets bijgehouden van bonnekes maar doe ik vanaf nu zeker wel, dat ik een klachtenbrief ging schrijven en compensatie ging vragen dat had ik wel al beslist. :)

Chaos in Chicago

"We're glad you're here": dat is de slogan van de stad Chicago. Het marketingteam van de stad zal het zeker met me eens zijn dat ik die slogan even niet zo geweldig goed vind. :)

Nog steeds in de luchthaven met andere woorden. Net na mijn bericht gisteren hier op de blog werd de terminal waar ik in zat volledig ontruimd wegens storm. En dus nog enkele vluchten geschrapt wat voor een immense toeloop zorgde op het verdiep hieronder, de aankomsthal. En een enorme toeloop op de hotels... Er is hier zo'n infopaal vanwaar je kan bellen naar hotels en die stond dus vol. Al snel werd duidelijk dat alles vol zat of onbetaalbaar was en toen mijn buur aan die infodesk een gat in de lucht sprong omdat hij iets gevonden had op twintig km voor 'maar' 200 dollar wist ik dat ik beter de strijd kon opgeven. Dus maar snel een slaapplaats gezocht in het luchthavengebouw dat overigens een koelkast is in vergelijking met buiten...

Slapen lukte nog net - tussen de interessante boodschappen door zoals het gegeven dat Chicago kandidaat is voor de Olympische Spelen van 2016 - maar echt gemakkelijk was het toch niet. Nu ontbijt binnen en maar duimen dat ik via Atlanta in Miami geraak vandaag. Vandaar zien we dan wel weer!

Wat ik me wel nog afvraag: waar zou mijn bagage ondertussen zitten? :)

Bagage al kwijt

Mijn tweede grootste vrees - het verliezen van mijn bagage - is al iets vroeger uitgekomen dan gedacht. Algemeen verwachtte ik mijn rugzak niet terug te zien in La Paz vanwege de zeer korte overstaptijd in Miami. De reputatie van de luchthaven van Miami kennende - en vraag maar eens na bij Familie De Schepper :) - zag ik het al gebeuren dat mijn kleren daar een beetje langer zouden verblijven dan gewenst. Blijkt nu dat mijn bagage al vermist is in Chicago! Vervelend...maar op dit moment kan ik er blijkbaar niets aan doen, ik moet een klacht neerleggen in La Paz en hopen dat mijn bagage snel daar raakt (eerste berichten wisten mij al te melden dat het wel eens vier dagen zou kunnen duren...te lang natuurlijk want woensdagavond vertrekken Tineke en ik al naar Cochabamba).

Mijn grootste vrees - Tineke morgen niet terugzien op de luchthaven - is ook nog een sterke kanshebber...alle vluchten naar Miami hebben hier in Chicago een ongelooflijke vertraging. Gerekend dat ik dus maar een uur heb om over te stappen naar mijn vliegtuig richting La Paz wordt dat ook nog een heel spannende affaire... :( Oh ja, de vlucht van Brussel naar Chicago had ook al meer dan een uur vertraging waardoor de geplande uitstap richting centrum Chicago ook geen optie was... :(

Ik troost me ondertussen met een koffie van Starbucks en met de gedachte dat Sabine en Christof goed op huwelijksreis vertrokken zijn. Deze morgen vertrokken we samen richting de luchthaven en daar heb ik ze dan nog kunnen uitzwaaien. Ja, ik ben een supergetuige, ik begeleid ze zelfs op de huwelijksreis. :)
Voor de rest ben ik echt in vakantie en laat ik alle troubles niet aan mijn hart komen...bovendien valt er toch allemaal niet veel aan te doen. :)

Tineke, als je me morgen niet ziet in La Paz dan zit ik waarschijnlijk nog vast in Miami! To be continued... :)

Update: ja hoor, zit voor de nacht vast in Chicago... Eerst zag ik mijn vlucht van zes uur geschrapt, dus mijn verbinding in Miami was helemaal verloren. Na een uur aanschuiven te horen gekregen dat ik deze avond niet meer weg geraak uit Chicago...ik zit nu op een vlucht morgenvoormiddag naar...Atlanta! En van Atlanta dan naar Miami...en hopelijk morgenavond dan de vlucht naar La Paz. Voor die laatste vlucht sta ik op de standby-list, dus zelfs dat is nog niet zeker. Tineke, ik ben dus ten vroegste op zes augustus in La Paz, misschien zelfs maar de zevende augustus. Wel telkens dezelfde uren als ik opgegeven had (is dagelijkse vlucht).
Straks is mijn bagage sneller in Bolivia dan ikzelf. :)

Nu vlug nog een slaapplaats zoeken want niet veel zin om de nacht in de luchthaven door te brengen!

Fotowedstrijd "Mooiste zonsondergang III"

De "Bolivia Express" vertrekt hier zo meteen - moet mij naar goede gewoonte alweer beginnen haasten - maar ik kan het land natuurlijk niet uit zonder hier de beloofde fotowedstrijd te lanceren. Maar liefst acht kandidaten vonden nog een foto van een zonsondergang, sommige zijn oude bekenden voor de wedstrijd maar ook een pak nieuwkomers. :)

Drie weken lang krijgen jullie allemaal de kans om te stemmen op onderstaande foto's. Do it!! Gewoon in de comments vermelden welke foto je de mooiste vindt...de winnaar ontvangt een pakket uit Bolivië!

En nu ben ik hier echt weg...geen gsm en ik doe ook geen echte inspanningen om internet op te zoeken dus jullie moeten het drie weken zonder mij doen. Geniet van de stilte! (of check de blog van Tineke...ik vermoed dat zij sneller een poging zal doen om iets neer te schrijven...ik doe dan ondertussen wel een dutje ;))

Lieve (ism Ida) - Denemarken

Norah - Jordanië
Tineke - Chili
An - Cuba
Bart - Mechelen
Elke - Haïti
Jorg - Australië
Kim - "hiver"

Huwelijksweekend

Na de vrijgezellendag moest natuurlijk ook nog een huwelijk volgen...afgelopen weekend was het zover: sinds zaterdag moeten Christof en Sabine aangesproken worden met "meneer en mevrouw Verslycken-De Sutter". Woehoe!

Heel erg uitgebreid ga ik hierover nog niet vertellen buiten dit: het was (en is nog steeds!) een hele eer om getuige te mogen zijn, met een bruidskoppel in een koets door Eeklo rijden heeft iets speciaals, het trouwboekje moet je na de dienst op het stadhuis ook meenemen naar de kerkelijke dienst (oops!), de receptie werd een beetje verstoord door regen maar kon de pret niet drukken, het feest was fenomenaal tot in de vroege uurtjes...

Vandaag vertrekken de tortelduifjes op huwelijksreis naar Thailand, ik entertain hen tot in Zaventem (mijn vertrek naar Bolivië is later maar het is leuker samenreizen tot aan de luchthaven :)).
Foto's van het feest en van het huis dat ondersteboven gezet werd volgen, eind augustus!