¡Uyuni - La Paz! *Endgame Bolivia*

Slapen op 4300m: koud. Ontbijten op 5000m: koud. De zoutvlakte van Uyuni, groene en rode lagunes en vele flamingo's: bijzonder hartverwarmend mooi (jammer genoeg niet teenverwarmend)...

Een tijdje geleden dat hier enige communicatie verscheen maar dat kwam simpelweg door het gegeven dat we drie dagen op tour geweest zijn. Maandag met de bus van Potosí naar Uyuni - helemaal in het zuidwesten van Bolivië. Eerlijk gezegd een busrit te veel naar onze zin: zes uur overdag op een bus...pf, het was een beetje lastig. En Uyuni bood al hetzelfde triestig uiterlijk als Potosí... Na de keuze van de slaapplaats - een hostal met een benzinegeurtje :) - en het vinden van een driedaagse bood de lokale pizzeria gelukkig warmte (want ook in Uyuni is het bijzonder koud) en troost.

Op dinsdag vertrok ons driedaags 'georganiseerd avontuur' - itt ons avontuur van eigen makelij vorige week - richting Salar de Uyuni of de zoutvlakte van Uyuni. Het wordt omschreven als het hoogtepunt van een reis aan Bolivië en ik kan het alleen maar beamen. Al hebben Tineke en ik wel heel veel bijzondere momenten meegemaakt in die goede twee weken dat we samen op stap waren...maar het uitzicht van die immense zoutvlakte is gewoon schitterend. Aan de andere kant valt het ook moeilijk te vergelijken met een zonsondergang in de buurt van Pucará of afdalen in de mijn van Potosí...

Alleszins, veel kilometers achter de rug die drie dagen en prachtige dingen gezien. En samen met Karima, Rodrigo, Alice en Vincent - ons Spaans-Frans allegaartje waar we mee op stap waren - ook voldoende kou gehad op die grote hoogtes. Het is een prijs die we met plezier betaalden.

En gisteren was het dan zover: het einde voor het samen reizen van Tineke en ik. We zijn allebei heel flink geweest en hebben niet geweend. :) Al was het natuurlijk wel vervelend: Tineke moet opnieuw alleen verderreizen en dat zal toch wel wat wennen zijn, en ik zou dolgraag nog meegegaan zijn tot in Argentinië (opmerkelijk hoe snel het backpackersreizen went!!)...maar goed, er zijn een paar collega's die mij terug verwachten maandag. ;)

Dus ik die bus-cama op en Tineke alleen in Uyuni...maar ze mag eigenlijk van geluk spreken. De nachtrit van Uyuni naar La Paz was namelijk een hel! Even had ik zoiets van "ik reis zonder Tine en al het ongeluk valt hier weer op mijn hoofd" maar dat bleek later ongegrond... Maar op de bus zelf kon ik mij toch moeilijk van die gedachte ontdoen. Om te beginnen was het geen echte bus-cama zoals we die al genomen hadden in Bolivië...de ruimte was veel beperkter. In return kregen we wel eten (had natuurlijk al iets binnengespeeld - gelukkig maar want het was niet al te vet) en een deken...en in mijn geval ook een Spanjaard die maar al te graag over zichzelf vertelde... Moest het dan nog interessant zijn maar de financiële fusies van multinationals begeleid door KPMG, laat dat nu net niet mijn favoriete gespreksonderwerp zijn. Bref, ik heb hem snel duidelijk gemaakt dat de conversatie niet te lang zou duren (ik heb dat geleerd van Tineke :)). De bus was koud - later ontdekte ik dat het raam achter mij open stond! - en ik zat ook naast het toilet gepositioneerd. :( Al bleek dat later een geweldige meevaller te zijn.
Buiten al het bovenstaande was er ook nog eens de weg: ik heb nog geen enkele rit met zoveel putten meegemaakt. Correctie...ik heb op heel de Bolivië-reis niet zoveel putten meegemaakt! Slapen was dus echt geen mogelijkheid...wat ik dus puur toeristenbedrog vind want er zijn twee soorten bussen die je kan nemen: het normaal transport en de toeristenbus (cama dus waar ik voor opteerde aangezien mijn nachtrust toch wel wat heilig is). Maar wat is het verschil? Door de slechte baan slaap je toch op geen van de twee! Vandaar deze nieuwe slogans voor de busmaatschappijen in Uyuni: normaal transport is 'awake' en toeristentransport is gewoon 'comfortably awake'. Bref, eens voorbij halfweg werd het allemaal veel beter, maar tegen dan zat ik achteraan...

Mijn rit startte op stoel nummer negen, net naast het toilet. Bleek daar een Duits meisje veel tijd door te brengen en dus helemaal ziek te zijn. Je moet ook weten dat er tussen de passagiers en de chauffeur geen contact mogelijk was...waardoor een stop vragen geen mogelijkheid was. Ben daar dan maar gezellig een conversatie mee begonnen en zo gebeurde het dat ik na de pauze om 2u30 veranderde van stoel zodat zij meer vooraan kon zitten...en ik in de sauna vanachter zat. De Duitse familie was mij echter bijzonder dankbaar...en zo komt het dat ik mijn laatste nacht in La Paz bij die familie doorbreng - zij wonen in La Paz en hadden een familie-uitstap naar Uyuni - en morgenochtend door de papa afgezet word aan de luchthaven! Haha, geen hostal en geen moeilijkheden met gewekt worden of een taxi vinden...er rust dan toch geen vloek op het reizen zonder Tineke. :)

Nu in het centrum, genieten van mijn laatste indrukken van La Paz en Bolivië, genieten van die laatste Boliviaanse zonnestralen, genieten van het tekort aan zuurstof vanwege de hoogte...maar evenzeer beseffend dat dit 'the endgame' is van mijn Bolivië-reis, dat ik straks (dat hoop ik toch!) terugvlieg richting België. Met kapotte lippen, een zongebruind gezicht en een baard van drie weken (ik zet het er maar alvast bij zodat de mama en de papa niet te hard schrikken zondag :))...

ONDERTUSSEN IS ER EEN GELIJKSTAND IN DE FOTOWEDSTRIJD!!! WIE NOG NIET GESTEMD HEEFT, GELIEVE DAT TOCH NOG TE DOEN?! :) (klik hier)