Airport

Ondertussen al een week opnieuw in Belgenland - met de nodige problemen om opnieuw aan de train train quotidien aan te passen - maar toch moet ik nog even het verhaal kwijt over de terugreis.

Ja, die terugreis verliep goed...het is te zeggen zoals gepland. En daar zijn we sinds de heenreis richting La Paz al ferm tevreden mee. :) Op tijd wakker vorige week zaterdag zodat ik op tijd in de luchthaven van La Paz stond...daar lang moeten aanschuiven maar goed, dat neemt een mens er nog bij. Nog fijn even langs de tax free shop, een fles Boliviaanse wijn kopen om nog in het pakket van de winnaar van de fotowedstrijd te steken en we waren helemaal klaar om te vertrekken.

De merde is natuurlijk dat ik weer via Miami moest. En of je nu in transit bent naar een andere luchthaven of in de VS blijft plakken: iedereen gelijk voor de wet. Dat wil zeggen dat iedereen dus het nodige papierwerk moet invullen, moet aanschuiven, bagage moet afhalen, die weer moet inchecken, door de douane moet,... Hm, dat allemaal op anderhalf uur tijd? Ik had er zo mijn twijfels bij. Bij het toekomen aan de eerste rij van wachtenden had ik het al door: dit zou nooit op tijd lukken. Massa's volk en aangezien het veiligheidspersoneel hun taak serieus neemt duurde het lang vooraleer je een stapje dichter kwam. :( Gelukkig werd er ook wat flexibiliteit getoond: ik mocht in de rij van 'US Domestics' aanschuiven...wat dan weer een bijzonder zure reactie van een echte Amerikaan achter mij losweekte, maar daar hadden we even geen aandacht voor.
Nog twintig minuten om alle andere hindernissen te nemen...wachten op bagage maar die kwam nog vrij snel. Terug die bagage inchecken, hup naar de douane!

Daar begon de miserie natuurlijk want wat zat er nog in mijn handbagage dat daar niet mocht inzitten (en ik volledig uit het oog verloren had)? Die fles wijn natuurlijk. Twee opties: inchecken bij mijn bagage of achterlaten. Tja, met nog tien minuten te gaan om aan mijn gate te verschijnen vooraleer die definitief sloot waren de opties natuurlijk bijzonder beperkt. Maar niet zonder - ik stond onder druk en was gehaast - eerst nog eens moeilijk te doen en te vragen waarom. Vanwaar ik kwam? La Paz. "Well, that's not a US-airport" Je meent het... "What do you expect? That we have the same rules for all the airports worldwide?!" Dat laatste was er voor mij nu net iets over...die arrogantie...dus riep ik maar terug dat dat wel eens handig zou zijn ja, dat iedereen eens gelijke regeltjes zou hebben (ik was mijn mini-tandpastatube ook al verloren in La Paz)!
Volgend scenario: twee bonken van kerels die achter mij staan met de vraag "is there a problem, sir?!". Och ja, dat had ik nog net nodig...een fijne discussie. Heb er hen toch even fijntjes op gewezen dat ze dit op voorhand zouden kunnen communiceren of mensen er zouden kunnen op wijzen want dat ik nu een aankoop gedaan had waar ik bijzonder weinig plezier zou aan beleven. Bref, nog eens goed gevloekt, in het Nederlands gezegd dat het daar allemaal oenen zijn (en in het Engels "enjoy the wine!") en beginnen lopen. Gelukkig had ik het vliegtuig nog, én mijn connectie in Londen (ook al geen gemakkelijke opdracht want ook daar maar anderhalf uur tijd en van terminal wisselen in Heathrow is niet zo evident) waardoor ik op zondagnamiddag geheel en al veilig terug in Eeklo was (foto volgt...want dat is ook de foto met de baard :)).

Een lang verhaal om mij dus te excuseren bij Bart voor het feit dat er geen wijn in het pakket zit voor de winnaar van de fotowedstrijd "Mooiste zonsondergang III", maar wel vele andere leuke dingen! We zullen spoedig eens moeten afspreken. :)
Zoals het bij echte winnaars hoort, komt hier nog eens de foto die de concurrentie het nakijken gaf. Toch bedankt aan iedereen die deelnam aan de wedstrijd!Dat ik op maandagavond na een hele dag slapen 's avonds keek naar "Airport" op één...het moet een vorm van zelfpijniging zijn. :)