Blogstokje privé

Het is ondertussen van vorig jaar geleden dat ik een 'stokje' mocht ontvangen, maar deze week viel er toch weer eentje in de mailbox. Het komt van de Gentse Zwijger en het is meteen een moeilijke: "noem zeven dingen die men nog niet over je weet".

Alvorens mijn privé-leven helemaal bloot te geven, sluit ik me aan bij de bedenking van Peter in zijn 'stokjesbijdrage': hoeveel meer kan ik mij nog blootgeven? Op deze blog - en op mijn facebookprofiel - staat al een heel pak informatie (al te veel volgens sommigen) en daar moet ik nog een schepje bovenop doen? Had de discussie al naar aanleiding van werkgevers die via facebook hun personeel controleren: wil je wel dat alles geweten is door iedereen?
Toch ga ik in op het stokje dat mij toegeworpen wordt. Zie het als de ziekte van mijn generatie: via het net is alles terug te vinden dus ook mijn leven. Bovendien is dit wie ik ben en dat is - in veel gevallen toch :) - te nemen of te laten. Naar aanleiding van de discussie over werkgevers en facebook: zou ik wel willen werken voor een werkgever die een essentieel probleem heeft met het feit dat ik politiek actief ben, op mannen val en graag een pint drink?

In een poging nieuwe elementen vrij te geven:
1/ Ooit vertoefde ik - zonder medeweten van vrienden of familie - in communistische middens. Marx was mijn held en Guevara mijn stijlicoon (dat weet wel iedereen). De strijd van de arbeidersklasse mijn ding en de revolutie het instrument. We waren zo jong, meneer... Vooral verrassend omdat ik meer liberaal dan socialistisch gepercipieerd word. :) (met het ouder worden, wordt men ook conservatiever :)).
2/ Ja, ik heb een jaar in Brussel gewoond en buiten het feit dat dat met het vriendje was, vond ik het daar absoluut niet fijn. Te ver van alles en iedereen, te groot om mijn weg echt in terug te vinden, te weinig ambiance om er een feestje van te maken.
3/ Wordt mij morgen een job in Parijs of New York aangeboden, ik ben er mee weg. Niet omdat ik mijn huidige job niet leuk zou vinden, de uitdaging om daar te werken en te leven is te groot (ok, en staat volledig in tegenspraak met punt 2 hierboven...I know!).
4/ Om de zoveel tijd moet ik gewoon een poging doen om in het buitenland te kunnen zitten voor een langere periode. Tot op heden is dat er niet van gekomen - vaak door verschillende omstandigheden - maar volgend jaar naar Zuid-Afrika trekken zit in de planning. Daar wil ik dit jaar echt werk van maken...maar dan moet ik er ook wel de tijd voor vrijmaken.
5/ Ik val op mannen - duh - en daar heb ik werkelijk waar zelf nooit een groot probleem mee gehad. Het enige probleem dat zich stelt is de angst voor reacties van de buitenwereld, al blijkt dat achteraf ook altijd wel mee te vallen. Soms verzwijg ik mijn geaardheid, ook als daar opmerkingen over gemaakt worden...maar dat is dan eerder ingegeven door "geen zin in vragen" dan schaamte.
6/ Uitstellen is mijn grootste kunst en een karaktertrek waar ik het wel heel moeilijk mee heb. Vol van ideeën en de planning volgt snel, naar uitvoering toe loopt dat altijd wat moeilijker. Zowel privé als op het werk. (meteen het probleem van punt 4 ook een beetje)
7/ Ik ben bijzonder gevoelig voor vragen die aantonen dat ik een sterke band met iemand heb. Vorig jaar getuige zijn, gevraagd worden als peter,... Het toont misschien niet altijd zo maar ik ben daar dan helemaal van onder de indruk. Om er vervolgens veel te weinig mee te doen...maar dat verandert niets aan de intentie waarom je gevraagd wordt (voornamelijk ook omdat het vaak geen evidente keuzes zijn). Zulke dingen vind ik fijn.

Ziezo, dat liep sneller dan verwacht! Ik hoor het wel in de comments als hier grote verrassingen tussen zitten :) Ik geef het stokje door aan volgende zeven personen (hoort bij de opdracht): Evelien, Tom, Bart, Sofie, Koen, Nathalie en Kim. Al dan niet om nieuw leven in die blogs te krijgen... ;)